 |
สุดแค้น!! พ่อแม่เสีย พี่ชายขายเราให้อยู่กับป้า แต่เมื่อรู้ความจริง
ล้มทั้งยืน น้ำตาไหลไม่หยุด
ตอนที่เธออายุได้ 6 ขวบ ช่วงเทศกาลเชงเม้ง พ่อกับแม่เดินทางกลับไปบ้านนอกเพื่อไปไหว้สุสานของปู่กับย่า แต่ก็ไม่ได้กลับมาอีก เพราะรถโดยสารที่พ่อกับแม่นั่งไปเกิดอุบัติเหตุ พ่อกับแม่เสียชีวิตทั้ง 2 คน
เธอไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงไม่กลับบ้าน เธอเอาแต่ร้องไห้หาแม่ พี่ชายวัย 14 ปี ต่งเสียวเป่า ได้แต่กอดน้องสาวคนเดียวไว้แน่น
น้องพี่อย่าร้อง อย่าดื้อนะ!
เธอเอาแต่ร้องไห้ในอ้อมกอดพี่ชาย จนหลับไปอย่างนั้น ในงานศพของพ่อและแม่ เธอไม่ร้องไห้อีกแล้ว แต่ก็เดินตามพี่ชาย ปากก็บอกว่า
จะไปหาพ่อกับแม่ พี่บอกให้พ่อกับแม่กลับมาซะทีได้ไหม?
เธอไม่ชอบกินข้าวที่พี่ชายหุง เพราะมันสุกครึ่งไม่สุกครึ่ง เธอไม่ชอบเสื้อผ้าที่พี่ชายซักแล้วตากแบบเป็นก้อนๆยับยู่ยี่ เธอไม่ชอบที่พี่ชายไม่ยอมเก็บของเล่นให้กับเธอ ค่ำวันนั้น ดึกมากแล้ว เธอไม่ยอมนอน ต่งเสียวเป่าบอกเธอยังไงเธอก็ไม่ยอมนอน
เธอไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงไม่กลับบ้าน เธอเอาแต่ร้องไห้หาแม่ พี่ชายวัย 14 ปี ต่งเสียวเป่า ได้แต่กอดน้องสาวคนเดียวไว้แน่น
น้องพี่อย่าร้อง อย่าดื้อนะ!
เธอเอาแต่ร้องไห้ในอ้อมกอดพี่ชาย จนหลับไปอย่างนั้น ในงานศพของพ่อและแม่ เธอไม่ร้องไห้อีกแล้ว แต่ก็เดินตามพี่ชาย ปากก็บอกว่า
จะไปหาพ่อกับแม่ พี่บอกให้พ่อกับแม่กลับมาซะทีได้ไหม?
เธอไม่ชอบกินข้าวที่พี่ชายหุง เพราะมันสุกครึ่งไม่สุกครึ่ง เธอไม่ชอบเสื้อผ้าที่พี่ชายซักแล้วตากแบบเป็นก้อนๆยับยู่ยี่ เธอไม่ชอบที่พี่ชายไม่ยอมเก็บของเล่นให้กับเธอ ค่ำวันนั้น ดึกมากแล้ว เธอไม่ยอมนอน ต่งเสียวเป่าบอกเธอยังไงเธอก็ไม่ยอมนอน
เธอลุกขึ้นบอกกับพี่ชายว่า
หนูจะไปหาแม่ หนูจะไปหาแม่
พี่ชายของเธอดึงผ้าห่มออกจากร่าง จากนั้นก็ใช้ 2 มือจับไปที่บ่าของน้องสาว
แม่ตายแล้ว จะไปหาแม่ได้ยังไง? พ่อกับแม่ตายแล้ว พ่อกับแม่ไม่กลับมาแล้วๆ
พี่ชายพูดเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ดังจนเธอกลัวและหยุดชะงักไปเลย เธอเข้าใจในทันทีว่า คำว่าพ่อแม่ตายไปแล้ว ก็คือพ่อกับแม่จะมาหาเธอไม่ได้อีกแล้ว รู้แล้วว่าตอนนี้โลกของเธอมีเพียงพี่ชายคนเดียวที่เป็นญาติกันเท่านั้น
.....................
หนูจะไปหาแม่ หนูจะไปหาแม่
พี่ชายของเธอดึงผ้าห่มออกจากร่าง จากนั้นก็ใช้ 2 มือจับไปที่บ่าของน้องสาว
แม่ตายแล้ว จะไปหาแม่ได้ยังไง? พ่อกับแม่ตายแล้ว พ่อกับแม่ไม่กลับมาแล้วๆ
พี่ชายพูดเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ดังจนเธอกลัวและหยุดชะงักไปเลย เธอเข้าใจในทันทีว่า คำว่าพ่อแม่ตายไปแล้ว ก็คือพ่อกับแม่จะมาหาเธอไม่ได้อีกแล้ว รู้แล้วว่าตอนนี้โลกของเธอมีเพียงพี่ชายคนเดียวที่เป็นญาติกันเท่านั้น
.....................
พี่ชายของเธอซุกหน้าลงบนที่นอน จากนั้นก็ปล่อยโฮออกมาจนเธอตกใจ เธอไม่เคยเห็นพี่ชายเป็นอย่างนี้มาก่อน เธอเอื้อมมือน้อยๆไปลูบหลังพี่ชาย จากนั้นก็กอดพี่ชายเอาไว้แน่น เสมือนที่พ่อกับแม่เคยกอดเธออย่างนั้น จากคืนวันนั้นมา เธอก็ได้แต่ติดตามพี่ชายไปทุกที่ เธอขอให้พี่ชายเป็นคนไปส่งโรงเรียนและไปรับกลับ โรงเรียนมัธยมของพี่ชายอยู่ไกลออกไปจากหมู่บ้านมากพอสมควร ดังนั้น พี่ชายจึงต้องรีบไปส่งเธอแต่เช้า พอปั่นจักรยานไปถึงหน้าโรงเรียน เธอมักจะจับชายเสื้อของพี่ชายไว้แน่น เธอไม่อยากให้พี่ชายไปเรียนที่อื่น เธออยากให้พี่ชายเรียนที่โรงเรียนอนุบาลของเธอ เธอได้แต่เรียก
พี่ๆ พี่อย่าทิ้งหนูนะ!
จากคืนวันนั้น เธอไม่เคยร้องไห้หาแม่อีกเลย เธอไม่ดื้อหรือเอาแต่ใจตัวเองอีกแล้ว เด็กน้อยไม่เคยบอกกับใครเลย ว่าตั้งแต่เธอรู้ว่าพ่อกับแม่ไม่มีวันจะกลับมาหาเธอได้อีกนั้น เธอรู้สึกหวาดกลัวเพียงใด และสิ่งที่เธอกลัวมากที่สุดก็คือ พี่ชายคนเดียวที่เธอหวังพึ่ง จะทิ้งเธอไปเหมือนกับพ่อและแม่อีก ความรู้สึกหวาดกลัวนี้นี่เอง ที่ทำให้เธอ เด็กหญิงอายุเพียง 6 ขวบต้องทำตัวเป็นเด็กดี เป็นเด็กที่น่ารักของพี่ชาย แม้เธอจะพยายามเป็นเด็กที่น่ารักของพี่ชายยังไง อยู่มาวันหนึ่ง ต่งเสียวเป่าก็ทิ้งเธอไปโดยไม่บอกกล่าวเหมือนพ่อกับแม่อีกคน
....................
พี่ๆ พี่อย่าทิ้งหนูนะ!
จากคืนวันนั้น เธอไม่เคยร้องไห้หาแม่อีกเลย เธอไม่ดื้อหรือเอาแต่ใจตัวเองอีกแล้ว เด็กน้อยไม่เคยบอกกับใครเลย ว่าตั้งแต่เธอรู้ว่าพ่อกับแม่ไม่มีวันจะกลับมาหาเธอได้อีกนั้น เธอรู้สึกหวาดกลัวเพียงใด และสิ่งที่เธอกลัวมากที่สุดก็คือ พี่ชายคนเดียวที่เธอหวังพึ่ง จะทิ้งเธอไปเหมือนกับพ่อและแม่อีก ความรู้สึกหวาดกลัวนี้นี่เอง ที่ทำให้เธอ เด็กหญิงอายุเพียง 6 ขวบต้องทำตัวเป็นเด็กดี เป็นเด็กที่น่ารักของพี่ชาย แม้เธอจะพยายามเป็นเด็กที่น่ารักของพี่ชายยังไง อยู่มาวันหนึ่ง ต่งเสียวเป่าก็ทิ้งเธอไปโดยไม่บอกกล่าวเหมือนพ่อกับแม่อีกคน
....................
เปียผมให้เธอแบบที่เขาไม่เคยทำมาก่อน พี่ชายใช้เวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมง จากนั้นก็ใส่เสื้อผ้าชุดใหม่เป็นชุดเสื้อกับกระโปรงขาวล้วนให้แก่เธอ พี่ชายพาเธอไปที่สวนสาธารณะหน้าหมู่บ้าน จากนั้นก็พาเธอไปเล่นม้าหมุนและเครื่องเล่นอีกมากมาย วันนี้พี่ชายใจดี ซื้อทั้งเกล็ดน้ำแข็งให้เธอกิน และขนมอีกมากมายยัดใส่กระเป๋าของเธอเต็มไปหมด
เอาไว้กินเมื่อน้องหิวนะ เสี่ยวเป้ย
เธอทั้งเล่นทั้งกินอย่างสนุกสนาน วันนี้เป็นวันที่เธอมีความสุขที่สุด สุขจนลืมคิดถึงพ่อแม่ ลืมความหวาดระแวง ลืมความกลัวที่เธอคิดไว้เสมอมา ค่ำวันนั้น เธอเล่นจนเพลียและก็นอนหลับไปบนบ่าของพี่ชาย แต่ทว่า เช้าของวันรุ่งขึ้น เธอตื่นขึ้นมาในบ้านที่เธอไม่คุ้นเคย นี่ไม่ใช่บ้านของเธอ
พี่ชายหนูอยู่ไหนๆ หนูจะไปหาพี่ชายของหนู ฮื่อๆ
เธอวิ่งออกมาจากห้องที่นอนอยู่ คนข้างบ้านที่เธอเรียกว่าป้าบอกกับเธอว่า
เสียวเป่าไปทำงาน ไม่ต้องร้องไห้นะ ต่อไปป้าจะดูแลหนูเอง
จากวันนั้นเป็นต้นมา เธอก็อาศัยอยู่ที่บ้านของคนที่เธอเรียกว่าป้า
แม้เธอจะรู้ว่าลุงกับป้าเป็นเพื่อนรักของพ่อกับแม่ แต่เมื่อเธอรู้ว่าพี่ชายทิ้งเธอไปแล้ว ความรู้สึกเสียใจมันมากมายกว่าที่เธอรู้ว่าพ่อกับแม่ตายจากไปแล้วเสียอีก เพราะตอนนั้นเธอยังมีพี่ชายให้พึ่งพิง แต่นี่ พี่ชายที่เธอรักมากมาย กลับพาเธอมาขายให้ลุงกับป้าข้างบ้านอย่างนั้นเหรอ? พี่ชายเอาเงินที่ขายเธอหนีไปอยู่ที่อื่นแล้วหรือ พี่ชายไม่รักเธอแล้วใช่หรือเปล่า?
ความสูญเสียครั้งก่อน ทำให้เสี่ยวเป้ยปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ได้เร็วขึ้น ความรู้สึกนี้ แม้โตมาจนถึงวันนี้เธอก็ไม่เคยลืม ความรู้สึกที่เหมือนโลกนี้หมดสิ้นแล้วทุกสิ่ง ความรู้สึกหวาดกลัวที่มันบอกกับใครไม่ได้เลย...
................
เธอพยายามช่วยงานในบ้านของป้า ไม่ว่าจะเป็นซักเสื้อผ้า เธอรู้ ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธอ เธอไม่ดื้อและไม่เอาแต่ใจอีกต่อไป เพราะที่นี่ พวกเขาไม่ใช่ญาติของเธอ เธอมีพี่ชายคนใหม่ซึ่งเป็นลูกของลุงกับป้า เขาแก่กว่าเธอ1ปี เขาซนมาก และมักจะรังแกเธอเสมอ เธอได้แต่อดทน ไม่กล้าบอกลุงกับป้าเพราะกลัวว่าจะไม่ได้อยู่บ้านหลังนี้อีกต่อไป
โชคดีที่ลุงกับป้ารักและเอ็นดูเธอมาก ท่านให้เธอเรียกพวกเขาว่าพ่อกับแม่
พ่อกับแม่คนใหม่ ซื้อชุดนักเรียนใหม่ให้เธอทุกปี มีอาหารอร่อยๆดีๆก็มักจะเหลือไว้ให้เธอกินเสมอ เธอรู้สึกรักและขอบคุณพ่อแม่คนใหม่มาก แต่สำหรับเธอ วันเวลามันช่างเดินช้าอะไรเช่นนี้ ค่ำวันหนึ่ง ตอนที่เธอช่วยแม่ซักผ้า จู่ๆแม่ก็บอกกับเธอว่า
หลายปีมานี้ลูกไม่ถามหาพี่เสียวเป่าเลยนะ? แม่ไม่รู้ว่าพี่เสียวเป่าเลี้ยงดูหนูยังไง ตอนนั้นพี่เสียวเป่าเพิ่งอายุเพียง14เท่านั้นเอง
เธอนิ่งไปครู่ใหญ่ พี่ชายทิ้งเธอไป 5 ปีแล้วสินะ ตอนนี้เธออายุได้ 11 ปีแล้ว กำลังเรียนรู้ชั้น ป.4 เธอเม้มปากไปไว้แน่น ใช่สิ เธอจะคิดถึงพี่ชายที่ขายเธอไปทำไม เพราะทุกครั้งที่เธอคิดถึงพี่ชายก็มีแต่ความรู้สึกเกลียดชัง
แม่คะ อย่าพูดถึงเขาอีกได้ไหมค่ะ!
แม่บุญธรรมได้แต่ถอนหายใจ เดิมทีมีอะไรจะบอกเธอ แต่ดูท่าทางของเธอแล้ว ไม่น่าจะพูดได้ในตอนนี้ เธอวางผ้าลงและขอตัวเข้านอน
ใช่แล้ว เธอโกรธพี่ชายเหลือเกิน เธอไม่กลัวหรอกหากจะลำบาก ต้องอดมื้อกินมื้อ หรือไปขอข้าวใครกิน หรือจะไม่ได้เรียนหนังสือ จะไม่มีเสื้อผ้าดีๆใส่ เธอขอแค่ได้อยู่กับพี่ชายคนเดียวของเธอก็พอ แต่นี่อะไร พี่ชายกลับมาทำลายความหวังที่มีอยู่ริบหรี่ของเธอไปเสียหมดสิ้น เธอไม่มีทางจะให้อภัยพี่ชายได้หรอก!
(อ่านต่อตอนที่2 ตอนจบ)
เอาไว้กินเมื่อน้องหิวนะ เสี่ยวเป้ย
เธอทั้งเล่นทั้งกินอย่างสนุกสนาน วันนี้เป็นวันที่เธอมีความสุขที่สุด สุขจนลืมคิดถึงพ่อแม่ ลืมความหวาดระแวง ลืมความกลัวที่เธอคิดไว้เสมอมา ค่ำวันนั้น เธอเล่นจนเพลียและก็นอนหลับไปบนบ่าของพี่ชาย แต่ทว่า เช้าของวันรุ่งขึ้น เธอตื่นขึ้นมาในบ้านที่เธอไม่คุ้นเคย นี่ไม่ใช่บ้านของเธอ
พี่ชายหนูอยู่ไหนๆ หนูจะไปหาพี่ชายของหนู ฮื่อๆ
เธอวิ่งออกมาจากห้องที่นอนอยู่ คนข้างบ้านที่เธอเรียกว่าป้าบอกกับเธอว่า
เสียวเป่าไปทำงาน ไม่ต้องร้องไห้นะ ต่อไปป้าจะดูแลหนูเอง
จากวันนั้นเป็นต้นมา เธอก็อาศัยอยู่ที่บ้านของคนที่เธอเรียกว่าป้า
แม้เธอจะรู้ว่าลุงกับป้าเป็นเพื่อนรักของพ่อกับแม่ แต่เมื่อเธอรู้ว่าพี่ชายทิ้งเธอไปแล้ว ความรู้สึกเสียใจมันมากมายกว่าที่เธอรู้ว่าพ่อกับแม่ตายจากไปแล้วเสียอีก เพราะตอนนั้นเธอยังมีพี่ชายให้พึ่งพิง แต่นี่ พี่ชายที่เธอรักมากมาย กลับพาเธอมาขายให้ลุงกับป้าข้างบ้านอย่างนั้นเหรอ? พี่ชายเอาเงินที่ขายเธอหนีไปอยู่ที่อื่นแล้วหรือ พี่ชายไม่รักเธอแล้วใช่หรือเปล่า?
ความสูญเสียครั้งก่อน ทำให้เสี่ยวเป้ยปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ได้เร็วขึ้น ความรู้สึกนี้ แม้โตมาจนถึงวันนี้เธอก็ไม่เคยลืม ความรู้สึกที่เหมือนโลกนี้หมดสิ้นแล้วทุกสิ่ง ความรู้สึกหวาดกลัวที่มันบอกกับใครไม่ได้เลย...
................
เธอพยายามช่วยงานในบ้านของป้า ไม่ว่าจะเป็นซักเสื้อผ้า เธอรู้ ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธอ เธอไม่ดื้อและไม่เอาแต่ใจอีกต่อไป เพราะที่นี่ พวกเขาไม่ใช่ญาติของเธอ เธอมีพี่ชายคนใหม่ซึ่งเป็นลูกของลุงกับป้า เขาแก่กว่าเธอ1ปี เขาซนมาก และมักจะรังแกเธอเสมอ เธอได้แต่อดทน ไม่กล้าบอกลุงกับป้าเพราะกลัวว่าจะไม่ได้อยู่บ้านหลังนี้อีกต่อไป
โชคดีที่ลุงกับป้ารักและเอ็นดูเธอมาก ท่านให้เธอเรียกพวกเขาว่าพ่อกับแม่
พ่อกับแม่คนใหม่ ซื้อชุดนักเรียนใหม่ให้เธอทุกปี มีอาหารอร่อยๆดีๆก็มักจะเหลือไว้ให้เธอกินเสมอ เธอรู้สึกรักและขอบคุณพ่อแม่คนใหม่มาก แต่สำหรับเธอ วันเวลามันช่างเดินช้าอะไรเช่นนี้ ค่ำวันหนึ่ง ตอนที่เธอช่วยแม่ซักผ้า จู่ๆแม่ก็บอกกับเธอว่า
หลายปีมานี้ลูกไม่ถามหาพี่เสียวเป่าเลยนะ? แม่ไม่รู้ว่าพี่เสียวเป่าเลี้ยงดูหนูยังไง ตอนนั้นพี่เสียวเป่าเพิ่งอายุเพียง14เท่านั้นเอง
เธอนิ่งไปครู่ใหญ่ พี่ชายทิ้งเธอไป 5 ปีแล้วสินะ ตอนนี้เธออายุได้ 11 ปีแล้ว กำลังเรียนรู้ชั้น ป.4 เธอเม้มปากไปไว้แน่น ใช่สิ เธอจะคิดถึงพี่ชายที่ขายเธอไปทำไม เพราะทุกครั้งที่เธอคิดถึงพี่ชายก็มีแต่ความรู้สึกเกลียดชัง
แม่คะ อย่าพูดถึงเขาอีกได้ไหมค่ะ!
แม่บุญธรรมได้แต่ถอนหายใจ เดิมทีมีอะไรจะบอกเธอ แต่ดูท่าทางของเธอแล้ว ไม่น่าจะพูดได้ในตอนนี้ เธอวางผ้าลงและขอตัวเข้านอน
ใช่แล้ว เธอโกรธพี่ชายเหลือเกิน เธอไม่กลัวหรอกหากจะลำบาก ต้องอดมื้อกินมื้อ หรือไปขอข้าวใครกิน หรือจะไม่ได้เรียนหนังสือ จะไม่มีเสื้อผ้าดีๆใส่ เธอขอแค่ได้อยู่กับพี่ชายคนเดียวของเธอก็พอ แต่นี่อะไร พี่ชายกลับมาทำลายความหวังที่มีอยู่ริบหรี่ของเธอไปเสียหมดสิ้น เธอไม่มีทางจะให้อภัยพี่ชายได้หรอก!
(อ่านต่อตอนที่2 ตอนจบ)
